Ik werk regelmatig op de Spoedeisende Hulp. Wat ik daar zo mooi aan vind, is het teamwerk. Je werkt samen met collega’s van verschillende specialismen om een patiënt te helpen, dat geeft iedere keer weer een kick. De dynamiek vind ik erg fijn. Je weet niet met welke collega’s je aan het bed op de SEH staat, maar je weet dat iedereen zijn taak kent en daar klaar voor is. De druk, urgentie en het beroep dat wordt gedaan op al je kennis, het vertrouwen in je kunnen en dat van je collega’s, allemaal onder druk en vaak met de hoogste urgentie, is met niets anders te vergelijken.

De Spoedeisende Hulp heeft me altijd aangesproken. Als ik geen neuroloog was geworden, had ik waarschijnlijk voor acute zorg gekozen. De mix van academisch ziekenhuis en de streekfunctie, het opvangen van traumagevallen van een perifeer ziekenhuis, zorgt voor heel afwisselende diensten. Bij Maastricht UMC+ komen de ernstigste en meest complexe trauma’s binnen, omdat het een Level 1 traumacentrum is.

De mensen die op de SEH werken, zijn kordaat en gewend snel beslissingen te nemen, wat natuurlijk ook inherent is aan de baan. Als neuroloog op de SEH is het werk interessant vanwege de diversiteit aan ziektebeelden, van lang bestaande pijn tot acute situaties zoals een hersenbloeding of een herseninfarct.

De sfeer in Maastricht UMC+ is gemoedelijker dan in andere ziekenhuizen waar ik gewerkt heb. Mijn collega’s zijn enorm professioneel, maar er is ook ruimte om te lachen. We kunnen er samen voor gaan om een traumapatiënt op te vangen, en daarna is er tijd voor ontspanning en een gezellig kopje koffie.

Aan het einde van de dag ga ik met een goed gevoel naar huis als we als team goed hebben samengewerkt en er met z’n allen voor zijn gegaan. En als ik dan naar huis rijd, weet ik dat we als een team het verschil hebben gemaakt, en dat gevoel is onvervangbaar.”