“Het moet er gewoon altijd in gezeten hebben, dat dokter worden. Ik deelde nooit die kinderlijke ambities om als Barbie of prinses carrière te maken. Ik wou mensen echt helpen. En voor de piepjonge Katrien was dat toen al als dokter. Wat er van de grote ambities van mijn klasgenootjes in de kleuterschool is geworden, dat weet ik niet. Wat de mijne betreft, ik sta waar ik wil staan.
Het is nu bijna 3 jaar dat ik als SEH-arts in Maastricht UMC+ werk. Na mijn studie geneeskunde kwam er namelijk nog een kleine wereldreis aan te pas om exact uit te vissen wat ik wou doen. Tropische geneeskunde boeide me en bracht me enkele jaren in Afrika, maar terug in België bleek er – vreemd genoeg – weinig vraag naar tropenartsen. Mijn tijd daarna als huisarts leerde me dat dit niets voor mij was. De spanning, complexiteit en urgentie van de geneeskunde die ik wou uitoefenen, ontbrak.
Op mijn 34e startte ik de opleiding tot arts-specialist in de acute geneeskunde. Omdat de plaatsen voor IC-stages in België beperkt waren, solliciteerde ik in het academisch ziekenhuis van Maastricht, werd aangenomen en kijk, ik ben er nog altijd.
Het ziekenhuis, de mensen en de uitdagingen doen me blijven. Ik verveel me nogal snel, maar hier is de balans zoals ze hoort te zijn; interessante geneeskunde en menselijk contact in een erg dynamisch team. De SEH hier is snel, spannend en afwisselend. Geen tijd voor verveling dus.
Er is een groot verschil tussen de patiënten op Spoedeisende Hulp in België en Nederland. In België kennen we de huisartsenpost niet zoals hier en heeft iedereen direct toegang tot de spoedeisende hulp. In Nederland moet je doorverwezen zijn en dat zorgt onmiddellijk voor een andere dynamiek en complexiteit van de patiënten. Hier besteed ik mijn tijd veel beter en moet ik me niet bezighouden met futiliteiten en onnozeliteiten. Ik doe wat ik altijd wou doen en waar ik zo van houd. Echte geneeskunde met echte mensen en echte hoogdringendheid.
De mensen die hier op de SEH werken, die horen er ook allemaal thuis. Sportief of niet, maakt niet uit. Het merkje op je kleren of de maat ervan nog minder. En niet je afkomst telt, maar wie jij bent. ’t Is fantastisch dat zo’n diverse groep mensen allemaal met hetzelfde doel opdaagt. We pakken aan wat op ons pad komt, lossen het op en gaan door. In België zeggen we dat er een hoek van je af moet zijn om op de SEH te werken. Wel, de meeste van mijn collega’s hier missen er zodanig veel dat ze gewoon rond zijn. En dat maakt ons net zo close, het zorgt ervoor dat we in erg leuke omstandigheden kunnen (samen)werken.
Enkele weken geleden hadden we een patiënt met een posterieure sternoclaviculaire luxatie, een levensbedreigende aandoening. Dat diagnosticeren was al spannend, het oplossen nog meer, maar de patiënt weer wakker zien worden en weten dat jij daar een aandeel in had … Daarom koos ik deze baan en houd ik er zo veel van.
Daarnaast houd ik me ook nog bezig met nabestaandenzorg op de SEH en doe ik hier onderzoek naar. De voldoening is groot als ik met een familie praat en die mensen me bedanken dat we er nog over kúnnen praten ook al is het slecht afgelopen. Ik maak er mijn taak van om dat terug te koppelen naar het team, want ook voor ons is het heftig om iemand te verliezen. Ik streef er dan ook naar om manieren te vinden om onze praktijk blijvend te verbeteren, altijd met “de volgende keer” in gedachten.
De organisatie waarvoor ik werk, is erg menselijk. Het voorbije jaar onderging ik zelf een ingreep en een kreeg ik een belletje en kaartjes. Zoiets vind ik attent. Kerstfeestjes of sinterklaasvieringen vergeten ze hier ook niet. En da’s fijn. Er wordt voor ons gezorgd. Het ziekenhuis voelt allesbehalve als een plek waar we enkel komen om te werken.”
Ben je op zoek naar uitdagend werk, hou je van spanning en wil je graag iets voor een ander betekenen? Dan is werken op de Spoedeisende Hulp bij het Maastricht UMC+ echt iets voor jou!
