De keuze voor geneeskunde komt voort uit mijn affiniteit met vakken als scheikunde en biologie, mijn fascinatie voor het menselijk lichaam en de wens een maatschappelijk impactvol beroep te hebben. De beslissing voor een medisch specialisme kwam laat in mijn studie, waarbij ik vooral de acute zorg, inclusief traumachirurgie en intensive care, interessant vond. Anesthesie trok mij vanwege de puurheid; het raakt elke laag van de samenleving en elke leeftijd, en dat geeft me de vrijheid om breed te kijken. Ik geniet van de directe betrokkenheid bij de patiënt tijdens operaties, maar de langdurige nazorg past minder bij mij. Ik ben iemand die het probleem hier en nu wil oplossen.

Sinds het begin van mijn tijd bij de medische staf van anesthesie ben ik betrokken bij de Spoedeisende Hulp. Inmiddels ben ik alweer twee jaar werkgroepvoorzitter spoedeisende zorg bij de anesthesie en dus het vaste aanspreekpunt voor de SEH. Met name de onvoorspelbaarheid en afwisseling in de acute zorg vind ik erg aantrekkelijk. De mentale beloning wanneer een ernstig zieke patiënt herstelt na intensieve zorg op de SEH en daarna in de operatiekamer maakt dit werk prachtig.

In ons team zie je vooral proactieve mensen met een doe-mentaliteit; we zijn no-nonsense en richten ons op het oplossen van problemen. Als we aan het bed van een patiënt staan, hebben we een opdracht, zo simpel is het. De onderlinge sfeer is goed, met laagdrempelig contact en een gemeenschappelijk doel om de patiënt zo goed mogelijk te helpen. We zijn een hecht team, dat ondanks de uitdagingen van complexe zorg, elkaar vaak wel nog bij voornaam kent. Maastricht UMC+ is natuurlijk een grote organisatie, maar in vergelijking met andere academische ziekenhuizen is er hier sprake van een relatief kleine setting, wat het werken hier menselijk en persoonlijk maakt. Ik zit hier absoluut goed op mijn plek.”